Ο ασπρομαλλης γεροντας.
Λέγομαι Μ.Ε. Τον Ιούνιο του 2003, παραμονή της γέννησης του Ιωάννου του Προδρόμου, μπήκα στο Νοσοκομείο Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης, στο Αιματολογικό. Έπασχα από οξεία μυελογενή λευχαιμία. Κάνω το πρώτο σχήμα χημειοθεραπείας. Η ασθένεια δεν έχει ίαση. Οι γιατροί ήθελαν τα αδέρφια. Έχω άλλα τρία αδέρφια, αλλά εγώ ήμουν υιοθετημένη. Τους ειδοποίησε ο σύζυγος. Μετά από 20 χρόνια δέχτηκαν και ήρθαν. Είχα συμβατότητα με τη μεγάλη αδερφή μου. Έκανα άλλα δύο σχήματα. Μετά ετοιμάστηκα για τη μεταμόσχευση μυελού των οστών. Μπήκα στις 24 Νοεμβρίου. Τα κύτταρα τα πήρα στις 2 Δεκεμβρίου. Όλα καλά. Παραμονή Χριστουγέννων γύρισα στο σπίτι μου. Μετά από 2 μήνες περίπου είδα μπροστά μου έναν ασπρομάλλη γέροντα με λευκό χιτώνα να μου λέει: «Όλα πέρασαν, δεν ήταν να το περάσεις εσύ αυτό». Επί ένα χρόνο αναζητούσα ποιος άγιος ήταν.
Όταν πραγματοποίησα το τάμα μου στη Λέσβο, στον Άγιο Ραφαήλ, περπατούσαμε με το σύζυγο μου στη Μυτιλήνη. Μπήκαμε στο Ναό του Αγίου Θεράποντα τυχαία. Εκεί ανακάλυψα ότι ο Άγιος που είχα δει ήταν ο Άγιος Θεράπων! Δεν γνώριζα ούτε τη μορφή του, ούτε το όνομα του (ούτε τον ήξερα δηλαδή, ούτε τον είχα ακούσει ποτέ, ούτε τον είχα δει ποτέ). Την ώρα που ανακάλυψα ποιος ήταν ο γέροντας, τα συναισθήματα μου δεν περιγράφονταν: Χαρά, δέος, λύπη, άγχος, δεν ήξερα κι εγώ η ίδια. Έκλαιγα, χαιρόμουνα, η ψυχή μου ήταν πλημμυρισμένη από αγαλλίαση, η καρδιά μου πετάριζε. Ο σύζυγος μου με ρωτούσε τι έπαθα. Τότε του εξήγησα ότι κάποιος άγνωστός μου Άγιος με θεράπευσε. Μετά, όταν ηρέμησα, η ψυχή μου πετούσε από χαρά και ευγνωμοσύνη.
Όταν διάβασα το βίο του και τα θαύματά του στο βιβλίο σας, πάτερ, θεώρησα ότι είχα χρέος να σας ενημερώσω για το θαύμα του και το πώς γνώρισα τη χάρη του. Τον έχω πάντα στη ψυχή μου, τον έχω πάντα στην καρδιά μου.
Με εκτίμηση M.E.